Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σερβία και Μαυροβούνιο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ένωση Κρατών Σερβίας και Μαυροβουνίου
Државна заједница Србија и
Црна Гора
Državna zajednica Srbija i Crna Gora

2003 – 2006
 

Σημαία Έμβλημα
Ύμνος
Χέι Σλοβένοι
Τοποθεσία
Πρωτεύουσα Βελιγράδι
Γλώσσες Σέρβικα
Θρησκεία Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Πολίτευμα Συνομοσπονδιακή Δημοκρατία
 -  2003–2006 Σβέτοζαρ Μάροβιτς
Ιστορική εποχή Μεταψυχροπολεμική
 -  Ίδρυση 4 Φεβρουαρίου 2003
 -  Ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου 3 Ιουνίου 2006
 -  Ανεξαρτησία της Σερβίας 5 Ιουνίου 2006
Έκταση
 -  2006 102,350 km²
Πληθυσμός
 -  2006 εκτ. 10,832,545 
     Πυκνότητα 0,1 /km²
Νόμισμα Σερβία:
  •Σερβικό δηνάριο
- Κοσσυφοπέδιο:
 • Ευρώ
Μαυροβούνιο:
 • Ευρώ
Χάρτης της Σερβίας και Μαυροβουνίου από τη CIA

Η Σερβία και Μαυροβούνιο (Σερβοκροατικά:Србија и Црна Гора, Srbija i Crna Gora), επίσημα Ένωση Κρατών Σερβίας και Μαυροβουνίου, ήταν συνομοσπονδιακό κράτος και πρώην ένωση κρατών της Ευρώπης, στο κέντρο της Βαλκανικής χερσονήσου, που δημιουργήθηκε από τις δύο απομένουσες δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας μετά τη διάλυσή της το 1992. Οι δημοκρατίες της Σερβίας και του Μαυροβουνίου ίδρυσαν μαζί μια ομοσπονδία το 1992 ως Ο.Δ. Γιουγκοσλαβίας ή Ο.Δ.Γ.. Με το μετασχηματισμό της ομοσπονδίας σε Ένωση Κρατών το 2003 τα δύο μέρη της ακολουθούσαν διαφορετική πολιτική και οι διάφοροι οργανισμοί του κράτους ήταν χωρισμένοι, έτσι ώστε άλλοι βρίσκονταν στο Βελιγράδι και άλλοι στην Ποντγκόριτσα, οι οποίες ήταν η πρωτεύουσα της Σερβίας και του Μαυροβουνίου αντίστοιχα.

Η ΟΔΓ φιλοδοξούσε να είναι ο μοναδικός νόμιμος διάδοχος της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, αλλά στις αξιώσεις αυτές αντιτάχθηκαν οι άλλες πρώην δημοκρατίες. Τα Ηνωμένα Έθνη απέρριψαν επίσης το αίτημά της για αυτόματη συνέχιση της ιδιότητας του μέλους του πρώην κράτους. Τελικά, μετά την ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς από την εξουσία ως πρόεδρου της ομοσπονδίας το 2000, η ​​χώρα απέσυρε τις φιλοδοξίες αυτές και αποδέχτηκε τη γνωμάτευση της Επιτροπής Διαιτησίας Μπανεντέρ σχετικά με την από κοινού διαδοχή. Επανέλαβε την αίτηση για μέλος του ΟΗΕ στις 27 Οκτωβρίου και έγινε δεκτή την 1η Νοεμβρίου 2000.

Στην ΟΔΓ κυριαρχούσε αρχικά ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ως Πρόεδρος της Σερβίας (1989-1997) και στη συνέχεια ως Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας (1997-2000). Ο Μιλόσεβιτς εγκατέστησε και εξανάγκασε σε απομάκρυνση αρκετούς ομοσπονδιακούς προέδρους (όπως ο Ντόμπριτσα Τσόσιτς) και πρωθυπουργούς (όπως ο Mίλαν Πάνιτς). Ωστόσο η κυβέρνηση του Μαυροβουνίου, αρχικά ενθουσιώδης υποστηρικτής του Μιλόσεβιτς, άρχισε σταδιακά να παίρνει αποστάσεις από τις πολιτικές του. Αυτό κατέληξε σε αλλαγή καθεστώτος το 1996, όταν ο πρώην σύμμαχός του Μίλο Τζουκάνοβιτς αντέστρεψε την πολιτική του, έγινε αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος του Μαυροβουνίου και στη συνέχεια απέπεμψε τον πρώην Μαυροβούνιο ηγέτη Μομίρ Μπουλάτοβιτς, που παρέμενε πιστός στην κυβέρνηση Milošević. Καθώς ο Μπουλατόβιτς από τότε έλαβε κεντρικές θέσεις στο Βελιγράδι (ως ομοσπονδιακός πρωθυπουργός), ο Ντουκάνοβιτς συνέχισε να κυβερνά το Μαυροβούνιο και τον απομόνωσε περαιτέρω από τη Σερβία, έτσι ώστε από το 1996 ως το 2006 το Μαυροβούνιο και η Σερβία ήταν μόνο κατ' όνομα μία χώρα - η διακυβέρνηση, οπουδήποτε ήταν εφικτό γινόταν τοπικά (στο Βελιγράδι για τη Σερβία και στην Ποντγκόριτσα για το Μαυροβούνιο).

Μια χαλαρή ένωση, η Σερβία και το Μαυροβούνιο, ήταν ενωμένες μόνο σε ορισμένους τομείς, όπως η άμυνα. Οι δύο δημοκρατίες λειτουργούσαν χωριστά καθ 'όλη την περίοδο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας και συνέχισαν να λειτουργούν με χωριστές οικονομικές πολιτικές, καθώς και με τη χρήση ξεχωριστών νομισμάτων (το ευρώ ήταν το μόνο νόμιμο νόμισμα στο Μαυροβούνιο). Στις 21 Μαΐου 2006 πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου και το 55,5% των ψηφοφόρων ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας. Η κρατική ένωση τερματίστηκε μετά την επίσημη διακήρυξη ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου στις 3 Ιουνίου 2006 και την επίσημη κήρυξη της ανεξαρτησίας της Σερβίας στις 5 Ιουνίου. Μετά τη διάλυση η Σερβία έγινε ο νόμιμος διάδοχος της ένωσης, ενώ το Μαυροβούνιο υπέβαλε εκ νέου αίτηση συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς.

Με τη διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του 1990, μόνο οι δημοκρατίες της Σερβίας και του Μαυροβουνίου συμφώνησαν να διατηρήσουν το Γιουγκοσλαβικό κράτος και καθιέρωσαν ένα νέο σύνταγμα για μια νέα Γιουγκοσλαβία το 1992. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, το νέο κράτος ακολούθησε το κύμα της δημοκρατικής αλλαγής. Εγκατέλειψε τον πρώην κομμουνιστικό συμβολισμό: το κόκκινο αστέρι απομακρύνθηκε από την εθνική σημαία και το κομμουνιστικό έμβλημα αντικαταστάθηκε από ένα λευκό δικέφαλο αετό, που περιείχε τα εθνόσημα της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Το νέο κράτος εγκατέλειψε επίσης τη συλλογική προεδρία της πρώην ΣΟΔΓ και την αντικατέστησε με το σύστημα του ενός μόνο πρέδρου, που αρχικά διορίστηκε με τη συγκατάθεση των δημοκρατιών της Σερβίας και του Μαυροβουνίου μέχρι το 1997, αφότου οποία ο πρόεδρος εκλεγόταν δημοκρατικά.

Με τη διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και των θεσμών της το 1991-1992, προέκυψε το ζήτημα της ενότητας των δύο δημοκρατιών που παρέμεναν στην υπό διάλυση ομοσπονδία, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, καθώς και των περιοχών με Σερβική πλειοψηφία εδάφη στην Κροατία και τη Βοσνία, που επιθυμούσαν να παραμείνουν ενωμένες. Το 1991 οι διπλωματικές συνομιλίες, υπό την προεδρία του Λόρδου Κάριγκτον, με τους ηγέτες των έξι δημοκρατιών της υπό διάλυση ομοσπονδίας, είχαν ως αποτέλεσμα όλες οι δημοκρατίες εκτός από τη Σερβία συμφώνησαν η Γιουγκοσλαβία να διαλυθεί και ότι κάθε δημοκρατία να γίνει ανεξάρτητο κράτος. Η σερβική κυβέρνηση εξεπλάγη και εξοργίσθηκε από την απόφαση του Μαυροβουνίου υπέρ της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, καθώς η κυβέρνηση Μπουλάτοβιτς ήταν μέχρι τότε στενά συνδεδεμένη με την κυβέρνηση του Μιλόσεβιτς στη Σερβία. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ξεκίνησε το 1991, όταν η Σλοβενία, η Κροατία και η Βόρεια Μακεδονία (τότε με την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας) ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους.

Στις 26 Δεκεμβρίου 1991 η Σερβία, το Μαυροβούνιο και οι κατεχόμενες από εξεγερμένους Σέρβους περιοχές της Κροατία συμφώνησαν να αποτελέσουν μια νέα «τρίτη Γιουγκοσλαβία». Προσπάθειες έγιναν επίσης το 1991 να συμπεριληφθεί η ΣΔ Βοσνίας και Ερζεγοβίνης στην ομοσπονδία, με διαπραγματεύσεις μεταξύ του Μιλόσεβιτς, του Σερβικού Δημοκρατικού Κόμματος της Βοσνίας, και του Βόσνιου υπέρμαχου της ένωσης - Αντιπρόεδρου της Βοσνίας Αντίλ Ζουλφικαρπάσιτς που έλαβε μέρος στις συζητήσεις. Ο Ζουλφικάρπασιτς πίστευε ότι η Βοσνία θα μπορούσε να επωφεληθεί από μια ένωση με τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και την Κράινα, έτσι υποστήριζε μια ένωση που θα εξασφάλιζε την ενότητα των Σέρβων και των Βοσνίων. Ο Μιλόσεβιτς συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με Ζουλφικαρπάσιτς για να συμπεριλάβει τη Βοσνία σε μια νέα Γιουγκοσλαβία, ωστόσο οι προσπάθειες να συμπεριληφθεί το σύνολο της Βοσνίας σε μια νέα Γιουγκοσλαβία ουσιαστικά έληξαν στα τέλη του 1991, καθώς ο Ιζετμπέγκοβιτς σχεδίαζε να πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία, ενώ οι Σερβοβόσνιοι και οι Κροάτες της Βοσνίας συγκρότησαν αυτόνομες περιοχές.

Γιουγκοσλαβικοί Πόλεμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περιοχές ελεγχόμενες από τους Σέρβους κατά τους Γιουγκοσλαβικούς Πολέμους

Η ΟΔΓ τέθηκε εκτός από διάφορους διεθνείς οργανισμούς. Αυτό οφειλόταν στους συνεχιζόμενους Γιουγκοσλαβικούς Πολέμους τη δεκαετία του 1990, που είχαν αποτρέψει την κατάληξη σε συμφωνία για τη διαχείριση των ομοσπονδιακών περιουσιακών στοιχείων και υποχρεώσεων, ιδίως του εθνικού χρέους. Η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας υποστήριξε τους Σέρβους της Κροατίας και της Βοσνίας στους πολέμους από το 1992 ως το 1995. Εξαιτίας αυτού η χώρα υπέστη οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις, που οδήγησαν στην οικονομική της καταστροφή που ανάγκασε χιλιάδες νέους πολίτες της να μεταναστεύσουν από τη χώρα.

Στο ντοκιμαντέρ του BBC Ο Θάνατος της Γιουγκοσλαβίας και αργότερα στη μαρτυρία του ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία κατά τη δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο Γιουγκοσλάβος αξιωματούχος Μπόρις Γιόβιτς αποκάλυψε ότι ο Σερβοβοσνιακός στρατός προήλθε από τις Γιουγκοσλαβικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Ισχυρίστηκε ότι είχε συνειδητοποιήσει ότι η Βοσνία και Ερζεγοβίνη επρόκειτο να αναγνωριστεί από τη διεθνή κοινότητα και εφόσον τα στρατεύματα του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού (JNA) θα βρίσκονταν εκεί εκείνη τη στιγμή, η παρουσία τους στη Βοσνιακή επικράτεια θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατηγορία της ΟΔΓ για επιθετικότητα. Για να αποφύγουν αυτό, αυτός και ο Μιλόσεβιτς αποφάσισαν να μεταφέρουν όλους τους στρατιώτες του JNA που προέρχονταν από τη Σερβία και το Μαυροβούνιο στη Σερβία και το Μαυροβούνιο και όλους τους στρατιώτες Σερβοβοσνιακής καταγωγής στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Με αυτό τον τρόπο, όλοι οι Σερβοβόσνιοι μεταφέρθηκαν από το Γιουγκοσλαβικό στρατό στο νεοσύστατο Σερβοβοσνιακό Στρατό. Ετσι ο Σερβοβοσνιακός στρατός έλαβε επίσης εκτεταμένο στρατιωτικό εξοπλισμό και πλήρη χρηματοδότηση από την ΟΔΓ, καθώς η Σερβοβοσνιακή παράταξη από μόνη της δεν μπορούσε να ανταπεεξέλθει οικονομικά. Επιπλέον ο ιδρυτής και παραστρατιωτικός του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, Βόισλαβ Σέσελι, ισχυρίστηκε ότι ο Πρόεδρος Μιλόσεβιτς του ζήτησε προσωπικά να στείλει παραστρατιωτικούς στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη.

Το 1995 ο Πρόεδρος της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εκπροσώπησε την ΟΔΓ και τους Σερβοβόσνιους σε ειρηνευτικές συνομιλίες στο Ντέιτον του Οχάιο (ΗΠΑ), που κατέληξαν στον τερματισμό του πολέμου στη Βοσνία με τη Συμφωνία του Ντέιτον.

Αποσχιστικές τάσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1996 άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δημόσια σημάδια πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ μέρους της ηγεσίας του Μαυροβουνίου και της ηγεσίας της Σερβίας. Το 1998, ταυτόχρονα με την επικράτηση του Πρωθυπουργού του Μαυροβουνίου Μίλο Τζουκάνοβιτς, που επικράτησε στον αγώνα εξουσίας με τον Πρόεδρο του Μαυροβουνίου Μομίρ Μπουλάτοβιτς, η δημοκρατία ακολούθησε διαφορετική οικονομική πολιτική υιοθετώντας το Γερμανικό Μάρκο ως νόμισμά της. Το φθινόπωρο του 1999, μετά τον Πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, ο Τζουκάνοβιτς (που έλεγχε τώρα σταθερά την εξουσία στο Μαυροβούνιο καθώς ο Μπουλατόβιτς ήταν εντελώς στο περιθώριο) συνέταξε ένα έγγραφο που ονομάστηκε Platforma za redefiniciju odnosa Crne Gore i Srbije (Πλατφόρμα για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων εντός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας) ζητώντας σημαντικές αλλαγές στον καταμερισμό των αρμοδιοτήτων διακυβέρνησης εντός της Ο.Δ. Γιουγκοσλαβίας, αν και ακόμη επίσημα θεωρούσε το Μαυροβούνιο σε ένα κοινό κράτος με τη Σερβία. Ο Μιλόσεβιτς δεν απάντησε στην πλατφόρμα, θεωρώντας την αντισυνταγματική. Οι πολιτικές σχέσεις στο εσωτερικό του ομοσπονδιακού κράτους γίνονταν όλο και πιο τεταμένες, ιδίως με κύμα δολοφονιών εναντίον κορυφαίων πολιτικών, εγκληματικών και κρατικών επιχειρηματικών κύκλων και στις δύο δημοκρατίες ([έλικο "Αρκάν" Ραζνάτοβιτς, Πάβλε Μπουλάτοβιτς, Ζίκα Πέτροβιτς και Γκόραν Ζούγκιτς καθώς και δύο απόπειρες κατά της ζωής του αντιπολιτευόμενου πολιτικού Βουκ Ντράσκοβιτς). Τον Οκτώβριο του 2000 ο Μιλόσεβιτς έχασε την εξουσία στη Σερβία. Σε αντίθεση με τα αναμενόμενα, η ανταπόκριση του Τζουκάνοβιτς στην αλλαγή εξουσίας στο Βελιγράδι δεν ήταν να προωθήσει περαιτέρω την ατζέντα που περιέγραφε στην πλατφόρμα του, αλλά να αρχίσει ξαφνικά να πιέζει για πλήρη ανεξαρτησία, απορρίπτοντς έτσι εντελώς την πλατφόρμα. Οι μεταγενέστερες κυβερνήσεις του Μαυροβουνίου ακολούθησαν πολιτικές υπέρ της ανεξαρτησίας και οι πολιτικές εντάσεις με τη Σερβία συνεχίζονταν παρά τις πολιτικές αλλαγές στο Βελιγράδι.

Πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Μνημείο Zašto? ("Γιατί;"), αφιερωμένο στους εργαζόμενους της Ραδιοτηλεόρασης της Σεβίας (PTC), που σκοτώθηκαν κατά το βομβαρδισμό των εγκαταστάσεών της από το NATO το 1999.

Οταν η δεύτερη και τελευταία κατά το νόμο θητεία του Μιλόσεβιτς ως Πρόεδρου της Σερβίας έληξε το 1997, έσπευσε και εξελέγη πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας το 1997. Με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Μιλόσεβιτς απέκτησε άμεσο έλεγχο των Γιουγκοσλαβικών στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων και τις διέταξε να συλλάβουν τους αυτονομιστές του Κοσσυφοπεδίου . Η σύγκρουση κλιμακώθηκε από το 1998 έως το 1999 και έγινε γνωστή ως Πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου.

Οι Γιουγκοσλαβικές δυνάμεις διέπραξαν στο Κοσσυφοπέδιο σειρά θηριωδιών . Για να αποτρέψει την εθνοκάθαρση ο ΝΑΤΟ (ΝΑΤΟ) υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε αεροπορικές επιχειρήσεις, που ονομάστηκαν Operation Allied Force, κατά των Γιουγκοσλαβικών στρατιωτικών δυνάμεων και θέσεων και των υποτιθέμενων Σέρβων παραστρατιωτικών. Οι αεροπορικές επιθέσεις εναντίον του Βελιγραδίου από το ΝΑΤΟ ήταν οι πρώτες επιθέσεις στην πόλη από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιες από τις χειρότερες σφαγές εναντίον αμάχων Αλβανών από τις Σερβικές δυνάμεις συνέβησαν μετά την έναρξη των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Η Σερβική αστυνομία και παραστρατιωτικοί διέπραξαν επίσης σφαγές κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως εκείνες της Κούσκα και του Ποντούγεβο. Το ΝΑΤΟ υποσχέθηκε να τερματίσει τους βομβαρδισμούς του στη Γιουγκοσλαβία, όταν ο Μιλόσεβιτς συμφώνησε να αποσύρει όλες τις δυνάμεις ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας και της Σερβίας από το Κοσσυφοπέδιο. Μετά από μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων ο Μιλόσεβιτς υπέκυψε και ανακάλεσε όλες τις δυνάμεις και οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ εισήλθαν στο Κοσσυφοπέδιο.

Το 2002 η Σερβία και το Μαυροβούνιο κατέληξαν σε νέα συμφωνία σχετικά με τη συνέχιση της συνεργασίας τους, που, μεταξύ άλλων αλλαγών, προέβλεπε το τέλος της ονομασίας Γιουγκοσλαβία, δεδομένου ότι ήταν τμήματα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Στις 4 Φεβρουαρίου 2003 η ομοσπονδιακή συνέλευση της Γιουγκοσλαβίας δημιούργησε μια χαλαρή κρατική ένωση - την Κρατική Ένωση Σερβίας και Μαυροβουνίου. Συμφωνήθηκε ένας νέος συνταγματικός χάρτης που να παρέχει ένα πλαίσιο για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Την Κυριακή 21 Μαΐου 2006 οι Μαυροβούνιοι ψήφισαν σε ένα δημοψήφισμα 55,5% υπέρ της ανεξαρτησίας. Απαιτούντο τουλάχιστον πενήντα πέντε τοις εκατό καταφατικές ψήφοι για τη διάλυση της κρατικής ένωσης της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Η συμμετοχή ήταν 86,3% και το 99,73% των άνω των 477,000 ψήφων θεωρήθηκε έγκυρο.

Η εν συνεχεία ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου στις 3 Ιουνίου του 2006 και της Σερβίας στις 5 Ιουνίου έδωσαν τέλος στην Κρατική Ένωση Σερβίας και Μαυροβουνίου, το τελευταία ίχνος που απέμενε της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Η Ομοσπονδιακή Συνέλευση της ΟΔΓ (1992-2003) αποτελείτο από δύο σώματα: το συμβούλιο των πολιτών και το συμβούλιο των δημοκρατιών. Ενώ το συμβούλιο των πολιτών λειτουργούσε ως κοινή συνέλευση, εκπροσωπώντας το λαό της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, το συμβούλιο των δημοκρατιών αποτελείτο από ίσους αριθμούς εκπροσώπων των δημοκρατιών της ομοσπονδίας, για να διασφαλιστεί η ομοσπονδιακή ισότητα.

Επί της ΟΔΓ καταργήθηκε η παλιά συλλογική προεδρία της ΣΟΔΓ και εξελέγη ένας μόνο πρόεδρος. Η θέση της ηγεσίας του προέδρου της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας ήταν ασταθής χωρίς κανένας πρόεδρος να παραμένει περισσότερο από τέσσερα χρόνια. Πρώτος πρόεδρος από το 1992 έως το 1993 ήταν ο Ντόμπριτσα Τσόσιτς, πρώην κομμουνιστής Γιουγκοσλάβος παρτιζάνος κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα ένας από τους περιθωριακούς συντάκτες του επίμαχου Μνημονίου της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών. Παρότι επικεφαλής της χώρας, ο Τσόσιτς αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το αξίωμά του το 1993 λόγω της αντίθεσής του προς τον Πρόεδρο της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Ο Τσόσιτς αντικαταστάθηκε από το Ζόραν Λίλιτς, που υπηρέτησε από το 1993 ως το 1997 και στη συνέχεια ακολούθησε ο Μιλόσεβιτς που έγινε Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας το 1997 μετά την τελευταία θητεία του ως Προέδρου της Σερβίας, που έληξε το 1997. Οι προεδρικές εκλογές του 2000 κατηγορήθηκαν ως αποτέλεσμα νοθείας. Οι Γιουγκοσλάβοι πολίτες βγήκαν στους δρόμους και προκάλεαν ταραχές στο Βελιγράδι, ζητώντας την απομάκρυνση του Μιλοσεβιτς από την εξουσία. Λίγο αργότερα ο Μιλόσεβιτς παραιτήθηκε και ο Βόισλαβ Κοστούνιτσα ανέλαβε πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας και παρέμεινε πρόεδρος μέχρι την ανασυγκρότηση του κράτους ως Κρατικής Ενωσης Σερβίας και Μαυροβουνίου.

Ο Ομοσπονδιακός Πρωθυπουργός Μίλαν Πάνιτς απογοητεύθηκε από την αυταρχική συμπεριφορά του Μιλοσεβιτς κατά τις διπλωματικές συνομιλίες του 1992 και είπε στον Μιλοσεβιτς να «δκάσει» επειδή η θέση του Μιλόσεβιτς ήταν επίσημα υποδεέστερη από τη δική του, αλλά ο Μιλόσεβιτς τον ανάγκασε αργότερα να παραιτηθεί. Ωστόσο αυτή η κατάσταση άλλαξε μετά το 1997, όταν ολοκληρώθηκε η δεύτερη και τελευταία θητεία του Μιλόσεβιτς ως Προέδρου της Σερβίας. Τότε ο ίδιος εξελέγη Πρόεδρος της Ομοσπονδίας, κατοχυρώνοντας έτσι την εξουσία που είχε ήδη εκ των πραγμάτων.

Μετά την ανασυγκρότηση της ομοσπονδίας ως κρατικής ένωσης, δημιουργήθηκε η νέα Συνέλευση της Κρατικής Ενωσης. Αποτελείτο από ένα μόνο σώμα 126 βουλευτών, εκ των οποίων 91 από τη Σερβία και 35 από το Μαυροβούνιο. Η Συνέλευση συνερχόταν στο κτήριο της παλαιάς Ομοσπονδιακής Συνέλευσης της ΟΔΓ, που σήμερα στεγάζει την Εθνοσυνέλευση της Σερβίας.

Το 2003, μετά τις συνταγματικές αλλαγές, εκλέχθηκε νέος Πρόεδρος της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Ο Σβετοζάρ Μάροβιτς ήταν ο πρώτος και τελευταίος Πρόεδρος της Σερβίας και του Μαυροβουνίου μέχρι τη διάλυσή της το 2006.

Διοικητική διαίρεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σερβία και Μαυροβούνιο αποτελείτο από τέσσερις κύριες πολιτικές ενότητες : δύο δημοκρατίες και δύο υποδεέστερες αυτόνομες επαρχίες :

Όνομα
Πρωτεύουσα
Σημαία
Εθνόσημο
Τοποθεσία
Σερβία
Κοσσυφοπέδιο
Βοϊβοντίνα
Βελιγράδι
Πρίστινα
Νόβι Σαντ
Μαυροβούνιο Ποντγκόριτσα

Η εδαφική οργάνωση της Δημοκρατίας της Σερβίας ρυθμίστηκε από το Νόμο περί Περιφερειακής Οργάνωσης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης που εγκρίθηκε από το Σερβικό Κοινοβούλιο στις 24 Ιουλίου 1991. Σύμφωνα με το νόμο οι δήμοι, οι πόλεις και οι οικισμοί αποτελούν τις βάσεις της εδαφικής οργάνωσης.

Η Σερβία χωρίστηκε σε 195 δήμους και 4 πόλεις, που αποτελούν τις βασικές μονάδες τοπικής αυτονομίας. Είχε δύο αυτόνομες επαρχίες: το Κοσσυφοπέδιο και Μετόχια στο νότο (με 30 δήμους), που είναι υπό τη διοίκηση της UNMIK μετά το 1999 και τη Βοϊβοντίνα στο βορρά (με 46 δήμους και μία πόλη). Η περιοχή μεταξύ Κοσσυφοπεδίου και Βοϊβοντίνας ονομαζόταν Κεντρική Σερβία. Η Κεντρική Σερβία δεν ήταν από μόνη της διοικητική διαίρεση και δεν διέθετε δική της περιφερειακή κυβέρνηση.

Επιπλέον υπήρχαν τέσσερις πόλεις: το Βελιγράδι, η Νις, το Νόβι Σαντ και το Κραγκούγιεβατς, καθεμιά με δική της συνέλευση και προϋπολογισμό. Οι πόλεις αποτελούντο από περισσότερους δήμους, χωρισμένους σε "αστικούς" (στην κυρίως πόλη) και "άλλους" (προαστιακούς). Οι αρμοδιότητες των πόλεων και των δήμων τους ήταν ξεχωριστές.

Οι δήμοι αποτελούσαν νομούς, που είναι περιφερειακά κέντρα κρατικής διοίκησης, αλλά δεν είχαν δικές τους συνελεύσεις. Αποτελούν αμιγώς διοικητικές διαιρέσεις και φιλοξενούν διάφορους κρατικούς θεσμούς, όπως ταμεία, παραρτήματα υπηρεσιών και δικαστήρια. Η Δημοκρατία της Σερβίας ήταν και είναι σήμερα ακόμη χωρισμένη σε 29 νομούς (17 στην Κεντρική Σερβία, 7 στη Βοϊβοντίνα και 5 στο Κοσσυφοπέδιο, που είναι πλέον αδρανείς), ενώ η πόλη του Βελιγραδίου αποτελεί νομό από μόνη της.

Το Μαυροβούνιο χωρίστηκε σε 21 δήμους.

Η Σερβία και το Μαυροβούνιο είχαν έκταση 102.350 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με ακτογραμμή μήκους 199 χιλιομέτρων. Το έδαφος των δύο δημοκρατιών είναι εξαιρετικά ποικίλο, με μεγάλο μέρος της Σερβίας αποτελούμενο από πεδιάδες και χαμηλούς λόφους (εκτός από την πιο ορεινή περιοχή του Κοσσυφοπεδίου και Μετόχια) και μεγάλο μέρος του Μαυροβουνίου από ψηλά βουνά. Η Σερβία είναι απόλυτα αποκλεισμένη από τη θάλαασα, με την ακτογραμμή να ανήκει στο Μαυροβούνιο. Το κλίμα είναι παρομοίως ποικίλο. Ο βορράς έχει ηπειρωτικό κλίμα (ψυχρός χειμώνας και ζεστά καλοκαίρια), η κεντρική περιοχή συνδυασμό ηπειρωτικού και μεσογειακού κλίματος, η νότια περιοχή κλίμα της Αδριατικής κατά μήκος της ακτής, ενώ η ενδοχώρα ζεστά, ξηρά καλοκαίρια και φθινόπωρα και σχετικά κρύους χειμώνες με έντονες χιονοπτώσεις.

Το Βελιγράδι, με πληθυσμό 1.574.050 κατοίκους, είναι η μεγαλύτερη πόλη των δύο κρατών και η μόνη σημαντικού μεγέθους. Οι άλλες κύριες πόλεις της χώρας είναι το Νόβι Σαντ, η Νις, το Κραγκούγιεβατς, η Ποντγκόριτσα, η Σουμπότιτσα, η Πρίστινα και το Πρίζρεν, με πληθυσμούς 100.000-250.000.

Δημογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σερβία και το Μαυροβούνιο είχαν μεγαλύτερη δημογραφική ποικιλία από τις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι τρεις μεγαλύτερες εθνότητες ήταν οι Σέρβοι (62,3%), οι Αλβανοί (16,6%) και οι Μαυροβούνιοι (5%) σύμφωνα με την απογραφή του 1991. Η χώρα είχε επίσης σημαντικούς πληθυσμούς Ούγγρων, Γιουγκοσλάβων, Μουσουλμάνων, Ρομά, Κροατών, Βουλγάρων, Σλαβομακεδόνων, Ρουμάνων, Βλάχων και άλλων (κάτω του 1%). Το μεγαλύτερο μέρος της εθνοτικής πολυμορφίας βρισκόταν στις επαρχίες του Κοσσυφοπεδίου και της Βοϊβοντίνας, όπου βρέθηκε μικρός αριθμός άλλων μειονοτικών ομάδων. Ο μεγάλος Αλβανικός ήταν συγκεντρωμένος κυρίως στο Κοσσυφοπέδιο, με μικρότερους πληθυσμούς στην κοιλάδα του Πρέσεβο ​​και στο δήμο Ούλτσιν. Οι Μουσουλμάνοι (Σλάβοι Μουσουλμάνοι, συμπεριλαμβανομένων των Βοσνίων) ζούσαν κυρίως στην ομοσπονδιακή συνοριακή περιοχή (κυρίως Νόβι Παζάρ στη Σερβία και Ρόζαγιε στο Μαυροβούνιο).

Σύνολο Σερβίας-Μαυροβουνίου – 10,019,657

Σύμφωνα με εκτίμηση του 2004 η Ενωση Κρατών είχε 10,825,900 κατοίκους.

Σύμφωνα με εκτίμηση του Ιουλίου του 2006 η Ενωση Κρατών είχε 10,832,545 κατοίκους.

Η OΔ Γιουγκοσλαβίας υπέφερε σημαντικά οικονομικά λόγω της απώλειας προηγούμενων εδαφών της ΣΟΔΓ προς τα αποσχισθέντα κράτη, κακοδιαχείρισης της οικονομίας και μιας εκτεταμένης περιόδου οικονομικών κυρώσεων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας υπέφερε από υπερπληθωρισμό του γιουγκοσλαβικού δηναρίου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η ΟΔΓ είχε ξεπεράσει τον πληθωρισμό. Οι περαιτέρω απώλειες στη υποδομή και τη βιομηχανία της Γιουγκοσλαβίας που προκλήθηκαν από τον Πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου προκάλεσαν μείωση του ΑΕΠ μόλις στο μισό του 1990. Μετά την εκδίωξη του πρώην Προέδρου της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς τον Οκτώβριο του 2000, η ​​κυβέρνηση συνασπισμού της Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης της Σερβίας εφάρμοσε μέτρα σταθεροποίησης και ξεκίνησε ένα τολμηρό πρόγραμμα μεταρρύθμισης της αγοράς. Μετά την επανένταξή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το Δεκέμβριο του 2000, η ​​Γιουγκοσλαβία επανεντάχθηκε και σε άλλους παγκόσμιους οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.

Η μικρότερη δημοκρατία του Μαυροβουνίου διαχώρισε την οικονομία της από τον ομοσπονδιακό έλεγχο και από τη Σερβία κατά την εποχή του Μιλόσεβιτς. Στη συνέχεια οι δύο δημοκρατίες είχαν διαφορετικές κεντρικές τράπεζες, ενώ το Μαυροβούνιο άρχισε να χρησιμοποιεί διαφορετικό νόμισμα - υιοθέτησε αρχικά το Γερμανικό Μάρκο και συνέχισε να το χρησιμοποιεί έως ότου το αντικατέστησε με το ευρώ. Η Σερβία συνέχισε να χρησιμοποιεί το Γιουγκοσλαβικό Δηνάριο, μετονομάζοντάς το σε Σερβικό δηνάριο.

Η πολυπλοκότητα των πολιτικών σχέσεων της ΟΔΓ, η αργή πρόοδος στις ιδιωτικοποιήσεις και η στασιμότητα στην ευρωπαϊκή οικονομία ήταν επιζήμια για την οικονομία της χώρας. Οι συμφωνίες με το ΔΝΤ, ιδίως οι απαιτήσεις για δημοσιονομική πειθαρχία, αποτέλεσαν σημαντικό στοιχείο για τη διαμόρφωση της πολιτικής. Η σοβαρή ανεργία ήταν ένα βασικό πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα ήταν επίσης η διαφθορά, με εκτεταμένη παραοικονομία και υψηλό βαθμό εγκληματικής συμμετοχής στην επίσημη οικονομία.

Διαβατήριο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας

Η Σερβία, και ιδιαίτερα η κοιλάδα του Μοράβα περιγράφεται συχνά ως "το σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης" - ένας από τους κύριους λόγους για την ταραγμένη ιστορία της. Η κοιλάδα είναι μακράν η ευκολότερη χερσαία διαδρομή από την ηπειρωτική Ευρώπη προς την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία.

Μέχρι την έκρηξη των Γιουγκοσλαβικών Πολέμων ο άλλοτε ονομαζόμενος αυτοκινητόδρομος "Bratstvo i jednotstvo" (Αδελφότητας και Ενότητας), που διέρχεται από την Κροατία, τη Σερβία και τη Βόρεια Μακεδονία, ήταν μία από τις σημαντικότερες αρτηρίες των ευρωπαϊκών μεταφορών. Σταδιακά επανέκτησε αυτό το ρόλο καθώς σταθεροποιήθηκαν οι συνθήκες ασφαλείας.

Σημαντικοί διεθνείς οδικοί άξονες που διέρχονται από τη Σερβία είναι οι E75 και E70. Ο E763 / E761 είναι ο σημαντικότερος δρόμος που συνδέει τη Σερβία με το Μαυροβούνιο.

Ο Δούναβης, σημαντική διεθνής πλωτή οδός, διαρρέει τη Σερβία.

Το λιμάνι του Μπαρ στο Μαυροβούνιο ήταν το μεγαλύτερο λιμάνι.

Προτάσεις σημαίας και εθνικού ύμνου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προταθείσα το 2003 σημαία για τη Σερβία και Μαυροβούνιο

Μετά την ίδρυση της Σερβίας και Μαυροβουνίου, η γιουγκοσλαβική τρίχρωμη σημαία επρόκειτο να αντικατασταθεί από μια νέα κατόπιν συμφωνίας. Το άρθρο 23 του νόμου για την εφαρμογή του Συνταγματικού Χάρτη ανέφερε ότι ένας νόμος που θα όριζε τη νέα σημαία έπρεπε να ψηφιστεί εντός 60 ημερών από την πρώτη σύνοδο του νέου κοινοβουλίου. Μεταξύ των προτάσεων σημαίας, η δημοφιλής επιλογή ήταν μια σημαία με μια απόχρωση του μπλε μεταξύ της σερβικής τρίχρωμης και εκείνης του Μαυροβουνίου το 1993-2004. Η χρωματική απόχρωση Pantone 300C θεωρήθηκε ως η καλύτερη επιλογή. Ωστόσο, το Κοινοβούλιο δεν κατάφερε να ψηφίσει την πρόταση εντός της νόμιμης προθεσμίας και η σημαία δεν εγκρίθηκε. Το 2004 το Μαυροβούνιο ενέκρινε μια ριζικά διαφορετική σημαία, καθώς η κλίνουσα προς την ανεξαρτησία κυβέρνησή του προσπαθούσε να αποστασιοποιηθεί από τη Σερβία. Οι προτάσεις συμβιβαστικής σημαίας εγκαταλείφθηκαν μετά από αυτό και η Ένωση Σερβίας και Μαυροβουνίου δεν υιοθέτησε ποτέ σημαία.

Παρόμοια τύχη είχαν ο ύμνος της χώρας και με το εθνόσημο της χώρας. Το προαναφερθέν άρθρο 23 όριζε επίσης ότι ένας νόμος που θα καθόριζε τον ύμνο της Κρατικής Ενωσης έπρεπε να ψηφιστεί στα τέλη του 2003. Η επίσημη πρόταση για έναν ύμνο ήταν ένα κομμάτι που συνδύαζε ένα στίχο του Σερβικού ύμνου "Μπόζε Πράβντε" με ένα στίχο του ύμνου του Μαυροβουνίου, "Όι, σβιέτλα μάισκα ζόρο". Η πρόταση αυτή εγκαταλείφθηκε μετά από δημόσια αντίδραση, κυρίως από τον Πατριάρχη της Σερβίας Παύλος. Έληξε άλλη μια νόμιμη προθεσμία και δεν υιοθετήθηκε κανένας ύμνος. Δεν έγιναν ποτέ σοβαρές προτάσεις για το εθνόσημο, πιθανότατα επειδή το εθνόσημο της ΟΔΓ, που εγκρίθηκε το 1994 και συνδύζα εραλδικά στοιχεία της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, θεωρήθηκε επαρκές.

Έτσι η Κρατική Ένωση ποτέ δεν ενέκρινε επισήμως κρατικά σύμβολα και συνέχισε να χρησιμοποιεί τη σημαία και τον ύμνο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας από αδράνεια μέχρι τη διάλυσή της το 2006.

Η Γιουγκοσλαβία, αργότερα Σερβία και Μαυροβούνιο, θεωρήθηκε από τη FIFA και την ΟΥΕΦΑ ως η μοναδική διάδοχος της ΣΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Το ποδόσφαιρο γνώρισε μεγάλες επιτυχίες τη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ωστόσο, λόγω των επιβαλλόμενων οικονομικών κυρώσεων, η χώρα αποκλείστηκε από όλες τις διεθνείς διοργανώσεις μεταξύ 1992 και 1996. Μετά την άρση των κυρώσεων η εθνική ομάδα προκρίθηκε για δύο Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου - το 1998 ως ΟΔ Γιουγκοσλαβίας και το 2006 ως Σερβία και Μαυροβούνιο. Προκρίθηκε επίσης για το Euro 2000.

Η εμφάνιση στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998 στη Γαλλία συνοδεύτηκε με πολλές προσδοκίες και μεγάλη αυτοπεποίθηση, καθώς η ομάδα θεωρήθηκε ως ένα από τα αουτσάιντερ της διοργάνωσης λόγω του ότι ήταν γεμάτη με παίκτες αποδεδειγμένα παγκόσμιας κλάσης όπως ο 29χρονος Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, ο 33χρονος Ντάργκαν Στοίκοβιτς, ο 29χρονος Σινίσα Μιχαΐλοβιτς, ο 28χρονος Βλαντιμίρ Γιουγκόβιτς και ο 31χρονος Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς, καθώς και ο αναδυόμενος 19χρονος νεαρός Ντέγιαν Στάνκοβιτς και οι ψηλοί 24χρονοι φορ Σάβο Μιλόσεβιτς και Ντάρκο Κοβάτσεβιτς. Ένας άλλος λόγος για αυξημένες προσδοκίες ήταν το γεγονός ότι αυτή ήταν η πρώτη σημαντική διεθνής εμφάνιση της χώρας μετά την αποβολή που επέβαλε ο ΟΗΕ. Ωστόσο η ταλαντούχος ομάδα δεν κατόρθωσε ποτέ να διεκδικήσει την κορυφή - παρόλο που προκρίθηκε από τον όμιλο, αποκλείστηκε από την Ολλανδία από ένα γκολ στις καθυστερήσεις στο γύρο των 16. Δύο χρόνια αργότερα στο Euro 2000, η ίδια σχεδόν ομάδα προκρίθηκε και πάλι από τον όμιλο και πάλι αποκλείστηκε από τη διοργάνωση από την Ολλανδία, αυτή τη φορά άνετα με 1-6 στους προημιτελικούς.

Η χώρα εκπροσωπήθηκε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, του 2000 και του 2004.

Η Σερβία και το Μαυροβούνιο εκπροσωπήθηκαν από μία μόνη ομάδα ποδοσφαίρου στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, παρά το γεγονός ότι είχαν χωριστεί επίσημα μόλις λίγες εβδομάδες πριν από την έναρξή του. Η τελευταία ομάδα αποτελείτο από παίκτες γεννημένους και στη Σερβία και στο Μαυροβούνιο.

Έπαιξαν τον τελευταίο τους διεθνή αγώνα στις 21 Ιουνίου 2006, χάνοντας 3-2 από την Ακτή του Ελεφαντοστού. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο αυτή η ομάδα κληρονομήθηκε από τη Σερβία, ενώ μια νέα δημιουργήθηκε για να εκπροσωπεί το Μαυροβούνιο στις διεθνείς διοργανώσεις.

Η χώρα κυριαρχούσε στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο μπάσκετ από τα μέσα ως το τέλος της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές εκείνης του 2000 με τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους, δύο Παγκόσμιου Πρωταθλήματος (1998 και 2002) και το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο.

Η εθνική ομάδα άρχισε να συμμετέχει στις διεθνείς διοργανώσεις το 1995 μετά από τριετή αποβολή λόγω του εμπορικού εμπάργκο του ΟΗΕ. Την περίοδο αυτή στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας δεν επετράπη να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη, στο Ευρωμπάσκετ 1993 και τέλος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ​​το 1994, που η φιλοξενία του αρχικά είχε ανατεθεί στο Βελιγράδι πριν αφαιρεθεί και μεταφερθεί στο Τορόντο.

Στο Ευρωμπάσκετ 1995 στην Αθήνα, στην πρώτη διεθνή της συμμετοχή, η διψασμένη για διάκριση γιουγκοσλαβική ομάδα με επικεφαλής το Ντούσαν Ίβκοβιτς ξεκίνησε με μια πεντάδα ταλέντων παγκόσμιας κλάσης με καθιερωμένα ευρωπαϊκά αστέρια στις θέσεις ένα ως τέσσερα - τον 27χρονο Σάσα Τζόρτζεβιτς , τον 25χρονο Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, τον 29χρονο Ζάρκο Πάσπαλι και τον 22χρονο Ντέγιαν Μποντιρόγκα - και τον 27χρονο Βλάντε Ντίβατς των Λος Άντζελες Λέικερς στη θέση πέντε. Με πάγκο εξίσου ικανό - τον έμπειρο Ζόραν Σρετένοβιτς (ο μόνος παίκτης άνω των 30 στην ομάδα), το Σάσα Ομπράντοβιτς, τον πάουερ φόργουορντ Zόραν Σάβιτς και το νεαρό σέντερ Ζέλικο Ρέμπρατσα - η ομάδα θριάμβευσε από τον προκριματικό της όμιλο, προηγούμενη των υποψηφίων για μετάλλιο Ελλάδας και Λιθουανία με νίκες 6-0. Στον πρώτο στάδιο γύρο νοκ-άουτ, τους προημιτελικύς, η Γιουγκοσλαβία σημείωσε 104 πόντους συντρίβοντας τη Γαλλία, πηγαίνοντας στον ημιτελικό με τη γηπεδούχο Ελλάδα. Στην εξαιρετικά φορτισμένη ατμόσφαιρα του Κλειστού του OAKA η γιουγκοσλαβική ομάδα επέδειξε την ευελιξία της, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά αμυντική τακτική για να αποσπάσει μια ονομαστή νίκη οκτώ πόντων σε ένα παιχνίδι με ένταση και χαμηλό σκορ 60-52. Ο τελικός εναντίον της έμπειρης ομάδας της Λιθουανίας με επικεφαλής το μύθο του μπάσκετ Άρβιντας Σαμπόνις και τους παγκόσμιας κλάσης παίκτες Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Ρίμας Κουρτινάιτις, Βαλντέμαρς Χομίτσιους κ.α, έγινε ένας κλασικός αγώνας μπάσκετ με τους πανούργους Γιουγκοσλάβους να επικρατούν 96-90 με 41 πόντους του Τζόρτζεβιτς.

Εκπροσωπήθηκαν από μία μόνη ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ​​2006, έστω και αν η διοργάνωση έπαιζε στα μέσα / τέλη Αυγούστου και στις αρχές Σεπτεμβρίου εκείνο το έτος και η διάλυση της Σερβίας-Μαυροβουνίου είχε συμβεί το Μάιο. Η ομάδα αυτή κληρονομήθηκε επίσης από τη Σερβία μετά τη διοργάνωση, ενώ το Μαυροβούνιο δημιούργησε στη συνέχεια μια ξεχωριστή εθνική ομάδα μπάσκετ, καθώς και εθνικές ομάδες όλων των άλλων ομαδικών αθλημάτων.

Αλλες διοργανώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι δύο χώρες εκπροσωπήθηκαν στο διαγωνισμό Μις Γη 2006 από μια εκπρόσωπο, τη Ντουμπράβκα Σκόριτς.

Η Σερβία και το Μαυροβούνιο συμμετείχαν επίσης στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision και στον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision του 2005 μόνο μία φορά. Η χώρα έκανε το ντεμπούτο της στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision με το όνομα Σερβία και Μαυροβούνιο το 2004, όταν ο Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς πήρε τη 2η θέση. Ακολούθησε το ανδρικό συγκρότημα από το Μαυροβούνιο No Name. Το 2006, έτος ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου, η χώρα Σερβία και Μαυροβούνιο δεν είχε εκπρόσωπο λόγω του σκανδάλου στο διαγωνισμό πρόκρισης του αντίστοιχου τραγουδιού.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • B92 Η δημοφιλέστερη πύλη ειδήσεων
  • φόρουμ Burek Το μεγαλύτερο φόρουμ στη Σερβία και το Μαυροβούνιο
  • RTS Ιστότοπος της εθνικής τηλεόρασης
  • Krstarica Η δημοφιλέστερη τοπική μηχανή αναζήτησης


Συντεταγμένες: 44°49′N 20°28′E / 44.817°N 20.467°E / 44.817; 20.467